domingo, 27 de maio de 2007

Sítios, blogues i outros sinales de l tiempo

Fui n’ua página de Picuote –www.bragancanet.pt/picote – que por estas tierras s’ampeçou a screbir an mirandés. Bieno apuis l mirandes.no.sapo.pt i muitas outras cumo ls blogues, alguns que nacírun antes outros apuis, mas nun ye isso que ben eiqui al causo. Se bien me lembro, cumo dirie Nemésio, eiqui bai para uns tiempos éran mui ralas las mensaiges sien nome nien rostro ou las oufensas coubardes. Son dues cousas bien diferentes que nun quiero eiqui misturar. Estas últimas, qu’anfeliçmente siempre oubo i que quaije siempre son tamien de giente (?) çconhecida, nun dében merecer mais cunsideraçones nien mais pena a nun ser aqueilha que tenemos pu las pessonas ourdinárias, coubardes ou cun grabes perturbaçones mentales.
Ye subre las mensaiges anónimas mas nó oufensibas qu’eiqui falo porque, por aquilho que bou lendo i bendo, son muitas i cada beç mais. Claro que quien derige ls sítios puode pura i simplesmente apagá-las ou nien sequiera las deixar publicar se nun stubíren eidentificadas. Mas isso nun bai a sanar l berdadeiro mal que ye, an miu antender, mais fondo do que las palabras sien rostro. Atrás deilhas scónde-se un alheçace social fondo i doliente que bai reçumando i crecendo. Ye la nubrina de l miedo, de l rancor, de la raiba que bai nacendo i medrando drento de l(s) silêncio(s), no miolho daquilho que nun se diç mas que s’habie d’haber dito. Puode ser qu’isto seia tamien mais un reçumadeiro ou un sinal de l stado pouco saudable de la nuossa democracie. La berdade ye que las praças públicas mirandesas, ls terreiros, ls “sagrados” ─ i eiqui saludo l fórun de Sendin, cun este nome, imbora tamien me pareça que nun ten serbido para çcussones mui sérias i por alhá ándan tamien estes bichos sien rostro ─, ls soalheiros, ls ajuntamientos, las tabernas i cafés ban quedando sien giente i neilhes medra l silêncio que, nua tierra d’ouralidade, de giente de palabra, mos bai tirando la boç i deixando mudos. La berdade ye qu’inda nun fumos capazes d’ancuntrar outros meios, outros spácios, outros fóruns, outros lhugares para ocupar esse spácio deixado uoco. Al mesmo tiempo que tenemos hoije an manos este poderoso meio de comunicaçon, cumo ye l’anternet, nun hai nien normas éticas pa la sue outelizaçon i cada beç la giente bibe mais arrinconada no sou buraco, cun ginelas birtuales abiertas pa l mundo rial.
Ye notório qu’hai un miedo generalizado i spargido. Serei you a quedar sien amprego? Se digo isto daquel será que l outro bai a gustar? Nun ganharei mais an star calhado? Ye melhor star calhado ou nun dar la cara.
Nua altura an que todos lhuitamos i defendemos la cuntinuaçon de l’Ounibersidade an Miranda, quando pedimos mais zambulbimiento, quando queremos mais democracie, serie buono que defendiessemos tamien la pluralidade d’oupeniones, qu’houbisse çcussones sanas subre aquilho que somos i para donde queremos ir, que mos abrissemos a las críticas, que salissemos de ls capulhos tribales i anteresseiros donde andamos metidos. Solo assi la Tierra de Miranda será capaç de renacer, salindo de l buraco donde mos quieren anterrar sien que, muitas bezes, mos deiamos cunta disso.
I, cumo dezie un miu bezino, Dius querga que steia anganhado!